လမ္း
(၁)
ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြက ေလႏွင္ရာ လြင့္ေနသည္။ ေတာလမ္းေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွ ၀ါးရြက္တို႔ခ်င္း ပြတ္ခတ္သံ ေတြ ၾကားေနရ၏။ သဘာ၀တရား၏ ေဒသနာေတာ္ဟု ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဆင္ျခင္လိုက္သည္။
ေတာလမ္းတစ္ေနရာအေရာက္ ငွက္ခတ္သမားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဆံုဆည္းမိသည္။
“ဒကာ…သူတစ္ပါးခႏၶာအိမ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ဖ်က္ဆီးရသနည္း”
ငွက္ခတ္သမားလက္ထဲမွ ငွက္ေသမ်ားအား ၾကည့္ကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက မိန္႔၏။
“ခႏၶာအိမ္ဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း…ရွင္ဘုရား”
“အသက္၀ိဥာဥ္ကိန္း၀ပ္ရာ အိမ္သည္ ခႏၶာအိမ္ျဖစ္၏… ဒကာ”
“ရွင္ဘုရား…သူတစ္ပါးခႏၶာအိမ္ကို ငါမဖ်က္ဆီး…ငါ့အလုပ္ကိုငါလုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္”
“သင့္အလုပ္ဆိုသည္မွာ မွန္၏…သို႔ေသာ္ သူတစ္ပါးအသက္၀ိဥာဥ္ကိန္း၀ပ္ရာ ခႏၶာအိမ္ကို ဖ်က္ဆီးသူ၌ အတံု႕အလွည့္၀ဋ္ သေဘာသည္ အၿမဲရွိတတ္၏…ဒကာ”
(၂)
ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ သကၤန္းစကို ေလၾကမ္းတစ္ခ်က္ေျပး၀င္တိုးတိုက္သြား၏။ ေျမနီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ နီေမာင္းေသာ သဲမႈန္တို႔ သည္ ေလထုထဲ အလိပ္လိုက္ထေနသည္။ ေရွ႔ဆီတြင္ ရြာေလးတစ္ရြာကို ခပ္ပ်ပ်လွမ္းျမင္ရ၏။
ရြာလယ္ပိုင္းကို ျဖတ္သန္းသြားစဥ္ ႏြားတစ္ေကာင္ကို အျမင္မေတာ္ေအာင္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနေသာ ရြာသားတစ္ေယာက္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ႕မိ၏။ ရြာသားက ႏြားကို အတင္းဆဲဆိုရိုက္ႏွက္ကာ လွည္းေကာက္ဖို႔ ျပင္ေနသည္။ ႏြားကား မေရြ႕။ ေပကပ္ၿမဲ ေပကပ္ ေနသည္။ ႏြားေပကပ္ေလေလ ရြာသားက အတင္းရိုက္ႏွက္ဆဲဆိုေလေလျဖစ္ေနသည္။
“ဟဲ့…ဒကာ…ဘယ္တုန္းကမ်ား ႏြားက လူစကားကို သင္ဖူးလို႔လဲ။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သင္သာ သူ႔စကားကို နားလည္ေအာင္ သင္ၿပီး အလိုရွိရာခိုင္းျခင္းကသာ ခရီးေရာက္ေစလိမ့္မယ္…ဒကာ”
(၃)
“ဘုန္းႀကီး…သင့္မွာ ဘာပါသလဲ”
“တရားသာပါသည္…ဒကာ”
ေနေရာင္ျခည္ကား ပူျပင္းလြန္းလွေခ်သည္။ ေနေရာင္ျခည္ထက္ ပိုမိုပူျပင္းပံုေပါက္ေသာ သူမိုက္တစ္စုႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးႀကံဳေနရ ျခင္းျဖစ္၏။
“အာ…ဘာတရားလဲ။ တရားမလိုခ်င္ဘူး။ ဒီလမ္းက ျဖတ္သန္းရင္ က်ဳပ္တို႔ကို ဘုန္းႀကီးအႆျပာေပးေဆာင္ၿပီးမွ ျဖတ္သန္းရ မည္”
“ဘုန္းႀကီးမွာ အႆျပာမရွိ။ တရားသာ ရွိသည္…ဒကာ”
ဘုန္းေတာ္ႀကီးစကားေၾကာင့္ သူမုိက္ေခါင္းေဆာင္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ သူ႔တျပည့္ေတြႏွင့္ လွည့္တိုင္ပင္သည္။ ေနာက္ဆံုး တျပည့္တစ္ေယာက္ ရွာေပးေသာ ၾကြက္တစ္ေကာင္ကို လက္ထဲထည့္လ်က္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား သူမိုက္ေခါင္းေဆာင္က ေမးသည္။
“ကဲ…ဘုန္းႀကီးမွာ ဘာတရားရွိသလဲက်ဳပ္တို႔မသိ။ သို႔ေသာ္ ဘုန္းႀကီးကို က်ဳပ္ေမးခြန္းတစ္ခုေမးမည္။ မွန္ေအာင္ ေျဖ။ မွန္လွ်င္ ဘုန္းႀကီးကို ဒီလမ္းက ျဖတ္သန္းခြင့္ေပးမည္။ မွားလွ်င္ တျခားလမ္းကသာ ၾကြ”
“ေမးပါ…ဒကာ”
“ဒီမယ္…က်ဳပ္လက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ၾကြက္ဟာ အရွင္လား အေသလား…ေျဖပါ”
ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ အေျဖကို သူမိုက္ေခါင္းေဆာင္နားစြင့္ေနသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူ႔လက္ထဲမွ ၾကြက္ကို အရွင္ဟု ေျဖလွ်င္ သူက လက္ထဲကၾကြက္ကို ဖ်စ္ညွစ္သတ္ပစ္မည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ၾကြက္ကို အေသဟု ေျပာလွ်င္ သူမိုက္ေခါင္းေဆာင္က အရွင္အတိုင္း ထုတ္ျပမည္ စိတ္ကူးထားသည္။ သူမိုက္ေခါင္းေဆာင္က စိတ္မရွည္သည့္ အသံျဖင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေမးလိုက္ျပန္သည္။
“ေျဖေလ…ဘုန္းႀကီး…ဘယ္လိုလဲ…က်ဳပ္လက္ထဲက ၾကြက္က အရွင္လား…အေသလား”
“သင့္သေဘာအတိုင္းပါပဲ…ဒကာ”
(၄)
ခရီးလမ္းက ပိုမိုၾကမ္းတမ္းခက္မာလာသည္။ ေရွ႕အဖို႔ ခရီးအရွည္ႀကီး သြားရဦးမည္။ ေခ်ာင္းေတြက ျမစ္ရွိရာ စီးဆင္းၿမဲအတိုင္း စီးဆင္းေနၿပီး ျမစ္ေတြက ပင္လယ္ရွိရာ စီးဆင္းၿမဲအတိုင္း စီးဆင္းေနသည္။ ဘာတစ္ခုမွ အလ်င္လိုစရာမလို။ ေလာကဓမၼသည္ သူ႔နည္းသူ႔ ဟန္ျဖင့္ တည္ရွိၿပီးျဖစ္သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ခရီးတစ္ေထာက္နားရန္ ဇရပ္တစ္ခုေအာက္သို႔ ၀င္လိုက္သည္။
“ေလာကမွာ အႏွစ္သာရဆိုတာ မရွိဘူး။ ေရလည္း အလကား.ေျမလည္း အလကား.ေလလည္း အလကား.မီးလည္း အလကားပဲ”
ဘုန္းေတာ္ႀကီးထက္အရင္ ဇရပ္ထဲ ဦးစြာ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ခရီးသြားက ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္စဥ္ လွမ္းေျပာသည္။ ေလာ ကကို အခ်ဥ္ေပါက္ေနသည့္ ခရီးသြားတစ္ေယာက္ျဖစ္မည္။
“အရွင္ဘုရားပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ…ဒီကမၻာဟာ ဘာအႏွစ္သာရရွိသလဲ။ အာဏာရွိသူက အာဏာႏွင့္…ပညာရွိသူက ပညာႏွင့္ …ဥစၥာရွိသူက ဥစၥာႏွင့္.သန္ရာသန္ရာ မတရားျပဳမူျခယ္လွယ္ေနလိုက္ၾကတာမ်ား က်ဳပ္တို႔လို ေက်ာမြဲနင္းျပားေတြအတြက္ေတာ့ အားကိုးစရာ ကယ္တင္ရွင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ဘ၀ေတြကလည္း အႏွစ္သာရကင္းမဲ့လို႔ ”
“မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာလို႔ ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့သည္မဟုတ္လားဒကာ…ၿပီးေတာ့ ေလာကမွာ အႏွစ္သာရဆိုသည္မွာ အမွန္ရွိ၏ ဒကာ”
“ေလာကမွာ အႏွစ္သာရအမွန္ရွိလွ်င္ ဘယ္မွာလဲ ဘုန္းႀကီး…လက္ေတြ႔ျပပါ”
“ေကာင္းၿပီ…ဒကာ..ေဟာဟိုေသာက္ေရအိုးစင္က ေရအိုးေဟာင္းကို ယူခဲ့ေလာ”
ဇရပ္ေထာင့္တစ္ခုတြင္ ပင့္ကူမွ်င္မ်ားစြဲေနေသာ ေရအိုးေဟာင္းတစ္လံုးကို ခရီးသြားက သြားယူသည္။
“ယူခဲ့ပါၿပီ…ဘုန္းႀကီး”
“ေရအိုးကို ခြဲေလာ့”
“ခြဲပါၿပီ…”
“အခုသင္ ဘာကိုျမင္သနည္း”
“အိုးျခမ္းကြဲမ်ားကို ျမင္ပါသည္”
“ထုိအိုးျခမ္းခြဲမ်ားကို ထပ္ေျခဖ်က္ပါဦး”
“အမႈန္႔မ်ားကို ျမင္ပါသည္”
“ထိုအမႈန္႔တို႔ကို ထပ္မံ၍ ခြဲစိတ္ေခ်ဦး”
“ခြဲစိတ္လိုက္ပါၿပီ”
“သင္ဘာကိုေတြ႕သနည္း”
“ဘာမွ မရွိ…ဗလာနိတၳိသေဘာကို ေတြ႔ပါသည္။ က်ဳပ္ေျပာသလို အႏွစ္သာရကင္းမဲ့မႈလည္းျဖစ္ပါသည္”
“မေလာပါႏွင့္…ဒကာ…မွတ္ပါေလ…သင္သည္ အႏွစ္သာရကို မျမင္မေတြ႔ႏိုင္။ စင္စစ္ဤအႏွစ္သာရတို႔မွ အမႈန္႔ျဖစ္လာသည္။ အမႈန္႔မွ အိုးျခမ္းကြဲျဖစ္လာသည္။ အိုးျခမ္းကြဲမွ ေရအိုးျဖစ္လာသည္။ ဤနည္းအတိုင္းပင္ ေလာက၌ အႏွစ္သာရဟူသည္ အမွန္ပင္ရွိေအာင္ ဖန္တီးသည္။ အမွန္လည္း ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္သင္ရွိ၏။ သင့္ကိုယ္သင္ ကယ္တင္ပါ…ဒကာ”
(၅)
ေတာအုပ္က နက္သထက္ နက္လာသည္။ စိတ္ၾကည္လင္ျခင္းကိုေပးေသာ ေရတံခြန္မ်ား၊ ၾကည္ႏူးျခင္းေမႊးရနံ႕ကိုေပးေသာ ပန္းပြင့္မ်ား၊ သက္၀င္လႈပ္ရွားျခင္းကုိေပးေသာ ေတာေကာင္ငယ္မ်ား၏ အသံမ်ားႏွင့္ ေတာ အုပ္၏ ဖြဲ႕စည္းမႈက ေျပျပစ္ေနသည္။ လူသူအေရာက္ အေပါက္နည္းလြန္းသည့္ ေတာအုပ္အတြင္းပိုင္းတစ္ေနရာတြင္ ေယာဂီတစ္ပါးႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆံုသည္။ ေယာဂီက သစ္ပင္တစ္ပင္ ေအာက္တြင္ တင္ပလႅင္ခ်ိ တ္ေခြထိုင္လ်က္ စ်ာန္ျဖင့္ ေျမာက္ၾကြေန၏။
“တန္ခိုးစ်ာန္ကို ရသေလာ…ဘုန္းႀကီး”
“မရပါ”
“တန္ခိုးစ်ာန္မရေသာ တရားအားထုတ္သူသည္ ဘ၀တစ္၀က္ရႈံးေနၿပီျဖစ္၏”
ေယာဂီက စ်ာန္ျဖင့္ ေျမာက္ၾကြလိုက္ ေအာက္ဖက္သို႔ နိမ့္ဆင္းလိုက္ႏွင့္ အာရံု၀င္စားျပေနသည္။
“အို…ေယာဂီ…နိဗၺန္ေရာက္ေၾကာင္းအဘယ္တရားကို သင့္က်င့္ပါသနည္း”
“မက်င့္ပါ တန္ခိုးစ်ာန္ရရာရေၾကာင္းတရားေတြသာ က်င့္ႀကံပါ၏”
“အို…ေယာဂီ…တန္ခိုးစ်ာန္ရရာရေၾကာင္းတရားေတြ မည္ေရြ႕မည္မွ်ေပါက္ေျမာက္ေနေစကာမူ နိဗၺန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားကို မက်င့္ႀကံသူသည္ တစ္ဘ၀လံုး ရႈံးေနၿပီးျဖစ္၏”
စကားအဆံုးတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ေယာဂီကို အရိုအေသေပးႏႈတ္ဆက္ကာ ခရီးဆက္ေလသည္။
လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္
ဇီ၀က မဂၢဇင္း၊ဇြန္၊ ၂၀၁၃
(၀န္ခံခ်က္-ဖတ္မွတ္ဖူးေသာ ပံု၀တၳဳအခ်ိဳ႕ကို အေျခခံပါသည္။)
Comments
Post a Comment