ကဗ်ာသမားတဦး​ေဆာင္​းပါး

#အမွတ္စဥ္၂၇ပုဒ္ေျမာက္ကဗ်ာေဆာင္းပါး
#ယေန႔_ကဗ်ာ/ကဗ်ာဆရာ_အရႈပ္ေတာ္ပံု  (ကဗ်ာသမားတစ္ဦး)

-------------------------------------------------------------------------
စာကေတာ့ ရွည္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။
ဆရာေတာေက်ာင္းဆရာရဲ႕မွတ္ခ်က္ပါ၀င္ေနၿပီးသားျဖစ္လို႕
ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ေထြေထြထူးထူး မွတ္ခ်က္ေပးစရာ လို႕အပ္မည္မထင္ပါ။

______________________________________________

#ေတာေက်ာင္းမွတ္ခ်က္

ဒီကဗ်ာေ၀ဖန္ေရး ေဆာင္းပါးကို ၂၀၁၁ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္
ပန္းအလကၤာ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာ ၄၂ မွာ ေဖာ္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဆာင္းပါး ေရးသူကေတာ့ ‘ကဗ်ာသမားတစ္ဦး‘ လို႕ ဆိုပါတယ္။
‘ကဗ်ာသမားတစ္ဦး’ ဆိုတာကို ျဖဴသလား၊ မည္းသလား၊ အရပ္ရွည္သလား၊
ပုသလား၊ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္၀ါလဲ စိတ္မ၀င္ စားပါဘူး။
ျမန္မာျပည္မွာ ေ၀ဖန္ေရး ေရးသူ ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အမည္ရင္း
ေဖာ္ျပေလ့ မရွိတာကိုလည္း နားလည္ေပး လိုက္ပါတယ္။
မဟုတ္ရင္ ခုတ္ရာတျခား ရွရာတလြဲျဖစ္ျပီး ဂိုဏ္းဂနစြဲ၊ လူပုဂၢိဳလ္စြဲနဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ
တပ္ခ်င္ၾက၊ ေဆာ္ ခ်င္ၾက၊ ႏွက္ခ်င္ၾကတာမ်ိဳး က သဘာ၀လို ျဖစ္ေနပါျပီ။
ေ၀ဖန္ေရးႏွင့္ မယဥ္ပါး ျခင္းလို႕ပဲ ဆိုရပါမယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ေ၀ဖန္ေရး အျမဲလုပ္ရမယ္ ဆိုတာကို မွတ္သား လိုက္နာခဲ့ဖူးတယ္။

ေရးသူ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာထက္ သူေရးတဲ့စာက ဘာလဲဆိုတာကို
စိတ္၀င္စားရာက ဒီေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ေရးသင့္ပါတယ္။ သူေျပာေနတာေတြထဲက
အေၾကာင္းအရာ အမ်ားစုကို လက္ခံပါတယ္။ 
ေနာက္ျပီးေတာ့ အခ်က္အလက္ ခိုင္မာပါတယ္။ စနစ္က်ပါတယ္။
ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို ျပန္ေဖာ္ျပပါတယ္။
ဒါက တစ္ခ်က္ပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေ၀ဖန္ေရး ေဆာင္းပါးေတြကို
ျပန္ျပီးေတာ့ ေ၀ဖန္တဲ့ အခါမွာျပန္ေ၀ဖန္သူေတြဘက္က (ငါ)စြဲကို ေဖ်ာက္ျပီး
ခ်က္က်လက္က် ျပန္ေ၀ဖန္သင့္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
မဂၢဇင္းထြက္ရွိျပီး မၾကာခင္မွာပဲ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဒီေဆာင္းပါးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ျပန္ေ၀ဖန္တာေတြ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ျပန္လွန္ ေ၀ဖန္သင့္တဲ့ အေၾကာင္း အရာျဖစ္တာမို႕
ျပန္ေ၀ဖန္တာကို သေဘာက်ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျပန္ေ၀ဖန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဖတ္ရတာ ဆားမပါတဲ့ ဟင္းစားရသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၾကားထဲမွာ ၀င္ေျမွာက္ေပးတဲ့
သူကလည္း ေျမွာက္ေပးပါတယ္။ ဒီအခါမွာ တစ္ဖက္တည္းအသံေတြလို ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ ဒီေဆာင္းပါးကို ျပန္ေဖာ္ျပပါတယ္။

စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္ရႈႏိုင္ဖို႕ရာ ဒီေဆာင္းပါးကို ျပန္တင္ပါတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္၊ စနစ္က်ျပီး၊ အေျခအျမစ္ ခိုင္မာတဲ့ သံုးသပ္ခ်က္ေတြကို လက္ခံသြားမွာ ျဖစ္ျပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္မႈနဲ႕ ညစ္ညမ္း စကားလံုးေတြ သံုးစြဲ ေရးသားလာမယ့္
မွတ္ခ်က္ေတြကို ျဖဳတ္ပယ္သြားမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ၾကိဳတင္အသိေပးပါရေစ။

ေခါင္းတြဲေပ်ာက္ဆံုးေနတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာစာေပ ေလာကမွာ ဒီလို ေ၀ဖန္ေရး ေဆာင္းပါေတြ ထပ္မံေပၚထြက္လာဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္း၊
သူရွာထားတဲ့ ျပႆနာ၊ သူထုတ္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ျပန္လည္ လက္ဆင့္ကမ္းပါေၾကာင္းႏွင့္ ေ၀ဖန္ေရး၏ အနက္ကို ရွင္းလင္းတိက်စြာ
နားလည္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆႏၵရွိပါတယ္။

#ေတာေက်ာင္းဆရာ
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၄၊ ၂၀၁၁ခုႏွစ္။
-------------------------------------------------------------------------------------

#ယေန႔ကဗ်ာ/ကဗ်ာဆရာ အရႈပ္ေတာ္ပံု

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပံုႏွိပ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ အားတက္သေရာ ဖတ္ရႈခဲ့ရတဲ့
၉၀-၂၀ဝ၀ကာလ ဝန္းက်င္ ကဗ်ာေတြအထိ ကဗ်ာရဲ႕အေျခအေနဟာ သိပ္မရႈပ္ေထြးေသးပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ဘယ္ကဗ်ာ ေရးသူက ဘယ္လိုဘယ္ကဗ်ာက
ဘာဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္လို ကဗ်ာကိုအနည္းငယ္ ရူးသြပ္ လိုက္စားသူ အတြက္ေတာင္ သိသာ ထင္ရွား ျမင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က စကားေျပာေလ့ရွိသလို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္
ဆိုရရင္ သမိုင္းက အဆံုးအျဖတ္ေပးတယ္ေပါ့ေလ။
ဘယ္ဆရာကေတာ့ ေခတ္ျပိဳင္ အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုအေနအထား၊
ဘယ္ဆရာရဲ႕ အေရးအဖြဲ႕ကေတာ့စိတ္ခ်ရတယ္၊
ဘယ္ဆရာေတြက ဘယ္ေနရာမွာ ေကာင္းၿပီး ဘယ္ေနရာမွာ အားနည္းသလဲ၊ ဘယ္ဆရာကေတာ့ အေျခအေန မဟန္ေတာ့ၿပီ၊
ဘယ္ဆရာကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲေနၿပီ၊ ဘယ္ဆရာကေတာ့
အစကတည္းက မဟန္၊ ဘယ္ဆရာေလးေတြ တက္လာၿပီ၊
ဘယ္ဆရာေလးေတြက လက္မၿငိမ္ေသးဘူး စတဲ့ေမးခြန္းနဲ႔ အေျဖေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္ေန႔စဥ္ အလုပ္ တစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါကလည္း ကိုယ့္အတၱေနာမတိ မွတ္စု မွတ္ရာမ်ားပါပဲ။
အမ်ားကို ေျပာဖို႔ ျပဖို႔အထိ ရည္ရြယ္တာေတြေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ (ကဗ်ာသမား) အမ်ားရဲ႕
(စာမ်က္ႏွာေပၚက ေရးသူဖတ္သူ ေဝဖန္သူ အသံေတြနဲ႔)
သေဘာထား အျမင္ေတြနဲ႔ (အနည္းအက်ဥ္း ကြဲလြဲမႈ ရွိတာကလြဲရင္) နားမလည္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ လမ္းလြဲၾကတာမ်ိဳး မျဖစ္ပါဘူး။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကဗ်ာေရးသူ/ကဗ်ာဆရာ ဆိုတာလည္း
ဒီေန႔ေလာက္ မမ်ားေသးတာရယ္ စာမ်က္ႏွာေပၚက ကဗ်ာေတြလည္း
ဒီေန႔ေလာက္ မမ်ားေသးတာရယ္၊ ေနာက္ ကဗ်ာေဗဒ/ကဗ်ာေရးဖြဲ႕ပံုေတြ၊
ေစ့ေစ့ ေပါက္ေပါက္ ေလွ်ာက္ေျပာရရင္ေတာ့ (ဖဝါးနဲ႔နာ) ကဗ်ာေရးသူေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈ၊ ကဗ်ာ အယ္ဒီတာ ဆိုသူေတြရဲ႕ ေနရာ အခန္းက႑ အထိေပါ့ေလ။
အစစ အရာရာ ဒီေန႔ေလာက္ ျပင္းထန္-ရႈပ္ေထြး-ခက္ခဲမႈ မရွိေသးတာေၾကာင့္ပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီေန႔ေခတ္မွာ အခ်ိန္က စကားေျပာတယ္ ဆိုရင္ေတာင္
ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူေျပာတဲ့ စကားလဲ ျပန္ေမးရမလို သမိုင္းက
အဆံုးအျဖတ္ေပးတာ ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္သူ႔သမိုင္းက ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္တာလဲ ျပန္ေမးရမလို (အဆက္စပ္ ျပတ္ ေတာက္မႈနဲ႔ ျမန္ဆန္မႈ) ျဖစ္လာပါၿပီ။
ဘယ္ကဗ်ာကို ကဗ်ာေကာင္း၊ ဘယ္ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာ သစ္၊ဘယ္သူ႔ကို ကဗ်ာဆရာ၊
ဘယ္သူ႕ကို တကယ့္ကဗ်ာဆရာ၊ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ဟာက ကဗ်ာ၊ ဘယ္ဟာမွ ကဗ်ာ၊ ဘယ္သူေရးတဲ့ ကဗ်ာမွ ကဗ်ာလဲဆိုတဲ့ မလိုလားအပ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြအထိ
မလိုလားအပ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ဆိုသလို
ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ ရႈပ္ေထြးခဲ့ပါၿပီ။

ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ႕က ကဗ်ာအေပၚမွာ တိက်ခိုင္မာတဲ့ အေျဖရွိၿပီးသားလို႔ ဆိုခ်င္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခ်ိဳ႕ကလြဲလို႔ ေနာက္တခ်ိဳ႕၊
တစ္ဖြဲ႕၊ တစ္အုပ္စုမွာလည္း တိက်ခိုင္မာတဲ့ အေျဖကိုယ္စီ ရွိေနတာ ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ဒါကပဲ မတိက် မခိုင္မာေတာ့တဲ့ ျပႆနာအသြင္ကို ျပန္ေဆာင္ သြားေစတာပါပဲ။
ဒါကို ဗဟုဝါဒလို႔ေတာ့ အလြယ္တကူ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။
ဗဟုဝါဒဆိုတိုင္း အေသခံ အၾကမ္းဖက္ ဗံုးခြဲတဲ့ဝါဒနဲ႔
ဆိုမာလီက ပင္လယ္ဓါးျပေတြမ်ိဳးကို သူတို႔လည္း လြတ္လပ္စြာလုပ္ၾကပါေစဆိုၿပီး လက္ခံနားလည္ေပးလို႔မွ မရပဲ။ ဆရာတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့သလိုပဲ
ပန္းတိုင္းပြင့္ပါေစ ဆိုေပမယ့္ ပဒိုင္းပန္းေတြ အဆိပ္ရွိတဲ့ ပန္းေတြမ်ိဳးေတာ့ သတိခ်ပ္ရမွာပဲ။

#ငါဟဲ့_ကဗ်ာဆရာ

ကမၻာမွာေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြ သမိုင္းဝင္ အထင္ကရ ရွိသူေတြကို ကိုယ့္ကဗ်ာထဲမွာ တစ္စားပြဲတည္း ထိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးျခင္းတို႔ ကေလးအေတြးနဲ႔
ေတာင္ေမးေျမာက္ေမး လုပ္တာေတြအျပင္ ေျမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္
အႀကံေပးတာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ျမန္မာေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာတခ်ိဳ႕မွာ
လိုင္စင္ ရထားသလားေတာ့ မသိပါဘူး။ အိုင္းစတိုင္းတို႔ နပိုလီယန္တို႔ ဒါဝင္တို႔ ဟစ္တလာတို႔ ရာဆာအာရဖတ္တို႔ မာသာထရီစာတို႔ကို အေပၚယံသိ
အေပၚယံေတြးၿပီး စာေလးတစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ေဝဖန္ အႀကံျပဳေလ့ရွိတဲ့
ကဗ်ာမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသလို သမၼတကေနဒီနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ခံယူခ်က္ခ်င္း
တူညီေနသေယာင္ သူတို႔လို ျမင့္ျမတ္မႈ ေလးနက္မႈရွိသေယာင္
ႏိႈင္းယွဥ္ျပတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္အေပၚ ေလးစားၾကည္ညိဳ ျဖစ္ရဖို႔ ေနေနသာသာ စိတ္ႀကီးဝင္
စိတ္ေဝဒနာရွင္ေတြရဲ႕ ငိုခ်င္းလို႔သာ ျမင္ေယာင္မိတယ္။

ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ တိုက္ရိုက္ေတြ႕ဖို႔ ကဗ်ာအားျဖင့္ ဘာသာစကားအားျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ သေရာ္ဖို႔ မိမိနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ေဖၚျပဖို႔ ဆိုရင္
မိမိရဲ႕သိမႈ မိမိရဲ႕အေတြးအေခၚ မိမိရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကလည္း သူတို႔ေလာက္
ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားဖို႔ လိုအပ္မွာ အမွန္ပဲ။ ဒီေနရာမွာ ရုပ္ဝတၱဳ ရာထူး ဂုဏ္ရွိန္ အဆင့္အတန္းနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္မႈကို ခြဲျခား
တိုင္းထြာဖို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥာဏ္ပညာ၊ ေတြးေခၚယူဆပံု၊ ကိုယ့္က်င့္တရား၊
ဗဟုသုတ ၾကြယ္ဝမႈ၊ စတဲ့ နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မ်ားမွာပဲ မိမိဘက္က ဆင္ျခင္တိုင္းထြာ ၾကည့္ဖို႔ပါပဲ။ မင္ဒဲလားနဲ႔ မိမိ ေထာင္တန္း က်ဖူးတာခ်င္းတူရံုနဲ႔ မင္ဒဲလားနဲ႔ မိမိအတူတူပဲလို႔ ယူဆတာဟာ အဓိပၸါယ္မရွိပါဘူး။ ရူးသြပ္တာျခင္းတူရံုနဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဗန္ဂိုးလို႕ ထင္သူကထင္၊ နာက်င္ျခင္းတူရံုနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကတ္ကိုဘိန္းလို႔ ထင္သူကထင္၊ အရက္ ႀကိဳက္တာခ်င္း တူရံုနဲ႔ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လို ကဗ်ာဆရာကြလို႔ ေၾကြးေၾကာ္သူက ေၾကြးေၾကာ္ ေနတာေတြ အျမဲေတြ႕ရတတ္တယ္။

ႀကံဳႀကိဳက္လို႔ ေျပာရရင္ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္းမွာ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ အင္တာဗ်ဴး စာသားေတြ ျပန္ေရးထားတဲ့
ျဖိဳးထိန္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာ “Artist Life ဆိုတာကလည္း
ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ မတူဘူး။ ေဘးနားက လမ္းေဘးလည္း လွဲအိပ္ခြင့္ရွိတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ရုန္းကန္ရင္း
အႏုပညာတစ္ခုခု သစၥာတရား တစ္ခုခုကို ရွာေဖြေနတာလည္း
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဘယ္သူကမွ တိုက္တြန္းလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။
ဘယ္သူမွ ခိုင္းလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။…

သကၠတက်မ္း တစ္ခုမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ Artist ေတြဟာ စၾကဝဠာကို
ပိုင္ႏိုင္စြမ္းသူထက္ ပိုျမင့္မားတယ္တဲ့”.. ဆိုတဲ့ စာသားကို ျပန္ေဖၚျပထားသလို ဒီမဂၢဇင္းမွာပဲ မိုဃ္းေဇာ္နဲ႔ လူအိမ္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ လူအိမ္က
“ကဗ်ာေရးတယ္ ဆိုထဲက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ၾကားဖူးတာရွိတယ္… သဗၺညဳတေတြေတာင္ မဖန္ဆင္းႏိုင္တဲ့ အရာကို အႏုပညာသမားေတြ ဖန္ဆင္း ႏိုင္တယ္တဲ့” …ဆိုတဲ့ အေျဖတစ္ခု ပါရွိပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ျဖိဳးထိန္ေဆာင္းပါးထဲက စာသားက ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ေျပာခဲ့တာလို႔ ယူဆၿပီး
လူအိမ္ အင္တာဗ်ဴးထဲက အေတြးအေခၚကေတာ့ ဘယ္သူေျပာခဲ့မွန္း မသိရပါဘူး။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ေျပာခဲ့တာ အတြက္ေတာ့ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က သူ႕စကားသူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ကို သူ႕ဘဝနဲ႔လွဲၿပီး သူ႕အႏုပညာ(သူ႕အလုပ္)နဲ႔ သက္ေသ ျပသြားခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လို လမ္းေဘး ထိုးအိပ္တိုင္း
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လို ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္စကားက ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တရား ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဘဝ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ အမွန္တရားသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထို႔အတူ ကမၻာ့အရပ္ရပ္ သမိုင္းအစဥ္အဆက္က ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ပုဂိၢဳလ္ေက်ာ္ေတြရဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္သံ ခံယူခ်က္ စတဲ့ အရာေတြဟာလည္း
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ဘဝကေနလာတာျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာမွာကဗ်ာဆရာဆိုတာ ေခတ္ပညာတတ္ေတြ ပါေမာကၡေတြ မ်ားသလို
သမိုင္းဝင္ႏိုင္ငံေရး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြအထိ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ဆိုလိုတာက သူတို႔လို ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးရွိမွ ကဗ်ာဆရာျဖစ္တာ
ကဗ်ာေကာင္းထြက္တာလို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ တကယ့္ ကဗ်ာဆရာ၊
တကယ့္ကဗ်ာ၊ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ ႏိုင္ငံတကာမွာ
ပ်ံ႕ႏွံ႔ေပါက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာလက္ရာေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူး ရေလာက္တဲ့ ပီအိပ္ခ်္ဒီဆိုသူေတြနဲ႔ ယွဥ္လို႔ရေလာက္တဲ့
ဥာဏ္ပညာ၊ အိုင္က်ဴ၊ အီးက်ဴ တန္းမွီ မႈေတြ (ကိုယ့္လိုင္းနဲ႔ ကိုယ္) ရွိေနတာ
အထင္အရွား ေတြ႕ရႏိုင္တာပဲ။ ဒီလိုပုဂိၢဳလ္ေတြ ျမြက္ဆိုခဲ့တဲ့ ဘဝခံစားခ်က္
ခံယူခ်က္ေတြ စကားလံုးေတြဟာ မိမိဘဝနဲ႔ မွ်မမွ် ၾကည့္ျမင္ တတ္ဖို႔ လိုပါ တယ္။

တိုက္ဆိုင္လို႔ ေျပာရရင္ ၂၀၁၀ စက္တင္ဘာလထုတ္ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္းမွာ လူအိမ္ရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ပါရွိပါတယ္။ လူအိမ္ရဲ႕ကဗ်ာကိုဖတ္ၾကည့္ေတာ့
Up in the Air ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားထဲက အဓိက ဇာတ္ေကာင္
(ေဂ်ာ့ကလူးနီး) ရဲ႕ ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုပါ စကား
(စင္ေပၚမွာ ေဟာေျပာ ေနတဲ့ စကား) ေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
ဒီလိုအစမွ အဆံုးတိုင္ကူးယူ ေဖၚျပထားၿပီး ကဗ်ာေအာက္ေျခမွာ ဝန္ခံခ်က္၊ ရည္ညြန္းခ်က္ စတာေတြလည္း ေဖၚျပထားတာ မေတြ႕ရေတာ့
လူအိမ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္သလဲ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။

ကဗ်ာေတြကို ေကာ္ေလ့ခ်္ လုပ္တယ္၊ တျခားနယ္ပယ္က စာသားေတြနဲ႔ ဆက္စပ္မႈလုပ္တယ္ ဆိုတာက ေကာ္ေလ့ခ်္ဟန္နဲ႔ ေရးဖြဲ႕တဲ့ကဗ်ာေတြမွာ
ဝန္ခံခ်က္ပါသလို၊ တခ်ိဳ႕ေကာ္ေလ့ခ်္ ကဗ်ာေတြက်ေတာ့ သူတပါးစာသားနဲ႔
တျခားနယ္ပယ္ေပါင္းစံုက စကားလံုးေတြ စာသားေတြကို ကူးယူ ေဖၚျပထားျခင္း ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ေကာ္ေလ့ခ်္ ကဗ်ာသေဘာတရားနဲ႔
သူ႕အာေဘာ္အရ ဝန္ခံျပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကဗ်ာမွာ ပါရွိတဲ့ စာသားေတြအတြက္ အထူးတလည္ ၀န္ခံခ်က္ေပးစရာ မလိုေတာ့တာမ်ိဳးေတာ့ ရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခု လူအိမ္ ကဗ်ာမ်ိဳးကေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕
ေျပာစကားကို ဝန္ခံခ်က္မပါဘဲ အစမွ အဆံုးတိုင္ကူးယူၿပီး
(ကဗ်ာ ပံုစံေပါက္ေအာင္) ေဒါင္လိုက္ စီထားျခင္းသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္
ဒါကို ေကာ္ေလ့ခ်္ကဗ်ာလို႔ မဆိုႏိုင္ဘဲ ေကာ္ပီကဗ်ာ လို႔ပဲဆိုရပါမယ္။ ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳး ေရးဖြဲ႕ျခင္းဟာ လူအိမ္ သူ႕အင္တာဗ်ဴးမွာ
ေျဖခဲ့သလိုပဲ သဗၺညဳတေတြေတာင္ မဖန္ဆင္းႏိုင္တဲ့ အတတ္နဲ႔ ဖန္ဆင္း ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းလားလို႔ ေတြးေတာ ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က ဒီေနရာမွာ ပညာတတ္ ႀကိမ္လံုးေတြ ရာထူး ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ ကဗ်ာ/အႏုပညာကို ခြဲျခားျပေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္
ပညာတတ္ေတြ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာသမားေတြ၊ ရာထူး ဂုဏ္ထူး ႀကီးျမင့္သူေတြက
တန္းတူ ရည္တူ အသိမွတ္ျပဳႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးျမတ္တဲ့ကဗ်ာ/ အႏုပညာ လက္ရာေတြနဲ႔ မိမိရဲ႕ကဗ်ာ/အႏုပညာ လက္ရာကို ခြဲျခား
ျမင္ႏိုင္ေစခ်င္တာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ သူတို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သလို ကိုယ္ေၾကြးေၾကာ္ဖို႔
ဆိုရာမွာ ဘယ္သူက သာတာ နာတာေတြ ခဏထားဦးေတာ့
သူတို႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ဘဝ ေနပံုထိုင္ပံု
ယဥ္ေက်းမႈ ေခတ္စနစ္ ဘာတစ္ခုမွ တူတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ေလာက္ေတာ့
သတိ ခ်ပ္သင့္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ ခံယူခ်က္ သူတို႔ရဲ႕ ေနပံုထိုင္ပံု သူတို႔ရဲ႕ အႏုပညာ လက္ရာ ဆိုတာေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အေနာက္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ
အေျခခံၿပီး ျဖစ္ေပၚ လာတာေတြခ်ည္းပဲ။ ဥေရာပရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကိုမွ မသိဘဲ
ဒီမွာ ခံစားရတာကို ဇီဗားဂိုးရထားထဲ လိုက္ပါေနရသလိုပဲလို႔ တင္စား ေရးဖြဲ႕တာဟာ ဖတ္လို႔ ေကာင္းေပမယ့္ သက္သက္ ညာဝါးျခင္းပဲ။
၃၃လမ္းက ေလထန္ကုန္းကို ပါရီကကေဖးဆိုင္ လုပ္ပစ္လို႔ မရဘူး။

ဥပမာ ၂၀၁၀ ဧၿပီလထုတ္ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာပါတဲ့ နရီ(ျမိတ္)ရဲ႕
“အစာအိမ္”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္မွာ
“ဇာဘုရင္မွာလည္း အစာအိမ္ ပါခဲ့ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ မွာလည္း အစာအိမ္ပါခဲ့..” စသျဖင့္ လက္ဝဲနံ႔ မစင္တဲ့ အေတြးနဲ႔
“လက္ရွိ သမၼတ အိုဘားမားလည္း သမၼတျဖစ္ၿပီး ၆လ အၾကာ လူႀကိဳက္နည္းခဲ့ရာ ဒါလည္း ဒီ အစာအိမ္ ေၾကာင့္ပဲလား”လို႔
လူျပိန္းအေတြးနဲ႔ေမးျပီး ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးစကားေတြ အတံုးလိုက္ အတက္လိုက္ ထည့္ထားတိုင္း ႏိုင္ငံေရး ကဗ်ာမျဖစ္သလို
လူျပိန္းႀကိဳက္ နီတိေတြ အဆိုမိန္႔ေတြ ဇြတ္ထည့္ ထားတိုင္းလည္း
အဘိဓမၼာပါတဲ့ ကဗ်ာလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။

“အစာအိမ္” ကဗ်ာထဲမွာ ” အမွန္တရားဆိုတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ရွာေဖြရင္း ေနာက္ထပ္ခုနစ္ဘဝပဲ က်ဳပ္ ေနႏိုင္ေတာ့မယ္၊
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ သမုဒယ မ်က္ ႏွာေတြကိုလည္း မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး” လို႔
ေရးသား ထားတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ခုနစ္ဘဝၿပီးရင္ ေသာတာပန္တည္ၿပီး ျဖစ္ပံုရတဲ့ ကဗ်ာေရးဖြဲ႕သူဟာ သံသရာက လြတ္ေျမာက္နိဗၺာန္ဆိုက္ေတာ့မယ့္ သေဘာပါပဲ။
ဆိုေတာ့ ဒီလိုကဗ်ာကေရာ ပိေတာက္ပြင့္သစ္က ကဗ်ာအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး စံႏႈန္း တစ္ခုခု ျပည့္မီ တယ္လို႔ ယူဆၿပီး ေရြးခ်ယ္ ေဖၚျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပဲလား။

ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာ ေဖၚျပခံရတဲ့ ကဗ်ာရွည္ႀကီး ဆိုေတာ့
အရည္အေသြး ျမင့္မားသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေပပဲလား။
ဒီလိုခမ္းနား ႀကီးက်ယ္လွတဲ့ ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေရးသူဟာ
ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ေတြ
ေျပာဖို႔ ေျပာေရး ဆိုခြင့္ ရွိသူ ျဖစ္သြားေရာလား။ ဒီလို ေမးရတာလည္း
ဒီေန႔ေခတ္မွာ လူေျပာမသန္ေတြနဲ႔ ခဏခဏ ႀကံဳေတြ႕ ရလို႔ပါပဲ။
ကိုယ့္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါရွိဖို႔ ပုဂိၢဳလ္ေရး ခ်ဥ္းကပ္ရတာေတြ လာဘ္ထိုးတာေတြ
အာဂတိ လိုက္စားတာေတြ ေနာက္ဆံုး ကဗ်ာနဲ႔တကြ အယ္ဒီတာကို
ဖုန္းနဲ႔ ငိုျပတာေတြ အသနားခံထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္ပါ တြဲပို႔တာေတြ
မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အျမဲျမင္ရ ၾကားရေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႔ ကိုယ့္စာေတြ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္လာၿပီး
စာေပ စကားဝိုင္းေတြမွာ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေဟာေနတာ
ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ယိုသူမရွက္ျမင္သူရွက္ ဆိုသလိုပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမန္မာျပည္မွာ “ကဗ်ာဆရာ”ဆိုသူေတြ ဒီေလာက္
ေပါမ်ားလာသလား မသိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထင္ ကမၻာမွာေတာင္
ကဗ်ာဆရာ အမ်ားဆံုးထြက္တဲ့ တိုင္းျပည္ ျဖစ္ေနမလားပဲ။
ဒါကိုက တစ္ခုခု အႀကီးအက်ယ္ လြဲမွားေနၿပီဆိုတာ ျပေနတာပဲ။
ေရဒီယို အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ ကဗ်ာေရးသူရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ ျဖတ္သန္းျခင္းေတြ၊
ကဗ်ာစာအုပ္ေရွ႕က အမွာစာေတြ၊ အျမိဳ႕ျမိဳ႕ အနယ္နယ္က
ကဗ်ာစကားဝိုင္း ဆိုတာေတြ၊ ေနာက္ဆံုး အြန္လိုင္းေပၚက ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာ လူငယ္ဆိုသူေတြအထိ ေဟာဖို႔ ေျပာဖို႔ စင္ထိုးေပးသူက ထိုးေပးလိုက္ေတာ့
ဘယ္လို အႏုပညာေတြ ဖန္တီးၿပီး ဘယ္လိုအလုပ္ (စာေပ/အႏုပညာ)ေတြ လုပ္ခဲ့သလဲေတာ့ မသိဘူး၊ အာေဘာင္ အာရင္း သန္သန္နဲ႔ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ေတြ မေၾကာက္မလွန္႔ ေျပာၾက ေတာ့တာ ေတြ႕ရတာပဲ။ ေမးသူနဲ႔ ေျဖသူ ဇာတ္တိုက္ ထားသလို စကားလံုးေတြ၊ ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔ အေမးအေျဖေတြ၊
ပုဂိၢဳလ္ေရး မကင္း အာဂတိ လိုက္စားမႈမကင္း ဂိုဏ္းဂဏ အစြဲမကင္းတဲ့
ေဆာင္းပါးေတြ ကဗ်ာေတြ။ အားလံုးကိုေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ဆိုလည္း ေမးတဲ့သူကေမး ေျဖတဲ့သူက ေျဖလိုက္တာပဲ။
ဘယ္ကဗ်ာကမွ ကဗ်ာအစစ္၊ ဘယ္အရာေတြက ကဗ်ာမွာ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြဆိုတာလည္း ေမးရဲၾက ေျဖရဲၾက ျပန္တာပဲ။
အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာအင္တာဗ်ဴး ကဗ်ာစကားဝိုင္းေတြမွာ အေတြ႕ရအမ်ားဆံုးက
အမ်ားစုက ဘံုရန္သူလို တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ အယ္လ္ပီ။

#အယ္လ္ပီ_ျပႆနာ

အယ္လ္ပီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးဗ်ဴးတဲ့ အခါတိုင္း ေမးတဲ့သူက ကေလာင္ပါဝါသံုးၿပီး ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ေမး ေျဖတဲ့သူကလည္း ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္စြာနဲ႔ အဖ်က္စိတ္နဲ႔ေျဖေနတာ
ေတြ႕ရေလ့ရွိတယ္။ မေန႔တစ္ေန႔က ကဗ်ာစေရးသူေရာ၊
ကဗ်ာမေရး ကဗ်ာမဖတ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနၿပီးမွ တပည့္တပန္းေတြက အသက္ျပန္သြင္းလိုက္တဲ့ ဆရာႀကီးေတြေရာ၊ ၾကားထဲက နားစြန္နားဖ်ား ၾကားရဖတ္ရၿပီး ေဝဖန္ေရးလုပ္ ေဝဖန္ေရးလုပ္တဲ့ ေဆာင္းပါးေရးသူေတြ ေရာေပါ့ေလ။
အယ္လ္ပီ ေခ်မႈန္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အားလံုးစည္းစည္းလံုးလံုး ရွိလာၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းသူေရာ ရွင္းလင္း ေျဖၾကားေပးသူပါ ကိုယ္ေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို
ကိုယ္ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာထားဘူး မလိုက္စားထားဘူး ဆိုတာ အထင္းသား ေတြ႕ရတာပဲ။ အယ္လ္ပီလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ပဲ ဘာသာစကားကို ေဆာ့ကစားထားတဲ့ အေရးအသားေတြလို႔
ထင္ေန ၾကသူေတြက မ်ားတယ္။

တေလာတုန္းကဆို ပ်ဥ္းမနားက ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ “ကဗ်ာေရးသူကို ထုတ္လုပ္ျခင္း”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကို
ေဝေဖန္ေရး ေရးသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ပါ ကဗ်ာေတြ
အားလံုးကို အယ္လ္ပီလို႔ မဆိုႏိုင္သလို ေဇယ်ာလင္းက
ဘာသာစကားအေျချပဳ အယူအဆနဲ႔ ကဗ်ာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရွိရင္းစြဲ
ေခတ္ေပၚပံုစံကေန ခ်ဲ႕ထြင္စမ္းသပ္ ေရးဖြဲ႕ေနတယ္ ဆိုတာလည္း သိပံုမရပါဘူး။
ပ်ဥ္းမနားက ဆရာႀကီးက ေဇယ်ာလင္းေရးသမွ် အယ္လ္ပီလို႔ မွတ္ထင္ထားသလို
အယ္လ္ပီဟာ အေဟာင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ ကိုးကားၿပီးေျပာသြားပါတယ္။ ေဇယ်ာလင္း ကဗ်ာေတြထဲမွာ ကာရန္ခ်ိပ္ထားတာေတြ ျပန္ပါတဲ့ အခ်က္ရယ္ လိင္ဆိုင္ရာ အေရးအဖြဲ႕ေတြပါတဲ့
အခ်က္ရယ္ စကားပံုေတြပါတဲ့ အခ်က္ရယ္ ဒီအခ်က္ေတြဟာ
ယခင္စာေပ/ ကဗ်ာ အေရးအသားမ်ား ထဲမွာလည္း ရွိႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္ေၾကာင္း
ေရွးကဗ်ာ စာေပတခ်ိဳ႕ ထုတ္ျပ ႏိႈင္းယွဥ္ျပီး အယ္လ္ပီဟာ အေဟာင္းျဖစ္ေၾကာင္း
ေျပာသြားတာပါ။ အစမွ အဆံုးတိုင္ မွားယြင္းေနတဲ့ ေဆာင္းပါးပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ ကာရန္မိေနတာတို႔ လိင္ဆိုင္ရာသံုးစြဲမႈေတြ ပါတာတို႔
စကားပံုစကားထာ ဆန္ဆန္ေတြ ပါတာတို႔ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြဟာ ေဇယ်ာလင္းက ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ လကၡဏာေတြျဖစ္တဲ့ သေရာ္ျခင္း(parody) ေရာေႏွာျခင္း(Hybrid)
သေဘာနဲ႔ ျပန္လည္ သံုးစြဲခဲ့တာပါပဲ။

ဒါကို ေရွးကဗ်ာပံုစံေတြကို ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ ေရးဖြဲ႕တာလို႔ ယူတာဟာ
ထင္ျမင္ယူဆပံု လြဲေခ်ာ္တာ မဟုတ္ရင္ လိုရာဆြဲေတြးၿပီး
တိုက္ခိုက္တာသက္သက္ပဲ။ ေရွးကဗ်ာပံုစံေတြရဲ႕ အလုပ္လုပ္ပံုကို ထင္ရွားေအာင္ ေမးခြန္းထုတ္တဲ့ အေနနဲ႔ ျပန္လည္ တပ္ဆင္သံုးစြဲျပၿပီး
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ဆိုင္ရာ တကၠနိေတြ သံုးစြဲထားတဲ့ ကဗ်ာေတြပါပဲ။
ထို႔အတူ ၂၀၁၀ စက္တင္ဘာထုတ္ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းမွာလည္း
(ဆရာ)ေလးလြင္လတ္ရဲ႕ ကဗ်ာဗဟုဝါဒႏွင့္ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပါ ဖတ္ရျပန္တယ္။
အဲဒီ ေဆာင္းပါးမွာ ေလးလြင္လတ္က (ဆရာ)မင္းခက္ရဲရဲ႕ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ စာေပသေဘာတရား ေဆာင္းပါးေတြထဲက အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ကို မွီးျပီး
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာကို ခ်ဥ္းကပ္တာပါ။ ေဆာင္းပါးမွာ က်မ္းကိုးျပဳထားတာေတြကို မေဖၚျပထားေပမယ့္ ေဆာင္းပါးပါ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ၿပီး သိရတာပါ။
ေလးလြင္လတ္က ပထမမ်ိဳးဆက္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေတြရဲ႕ ပံုသဏၭာန္ဆိုင္ရာ
အစြန္းေရာက္ တီထြင္မႈကို ေဖၚျပၿပီး ယေန႔ ျမန္မာေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္၊
အယ္လ္ပီ ကဗ်ာေတြကို ခ်ဥ္းကပ္သြားတယ္။ ဒါဟာ အေပၚယံဆန္တဲ့ သံုးသပ္ခ်က္သာ ျဖစ္တယ္။ ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္၊ အယ္လ္ပီ ဆိုရာမွာ
ဘယ္သူ႕ရဲ႕ ကဗ်ာကို ေျပာတာလဲ၊ အယ္လ္ပီ ေရးဖြဲ႕ဟန္တိုင္း ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ျဖစ္လား၊ ေခတ္ေပၚနဲ႔ အယ္လ္ပီကို ဘယ္လို ခြဲျခား ျမင္ႏိုင္သလဲ၊
ဘာသာစကား အေျချပဳ ေရးဖြဲ႕တဲ့ တကၠနိကို သံုးစြဲ ေရးဖြဲ႕ သူတိုင္း အယ္လ္ပီလို႔ ထင္တာလား၊ ဘာသာစကားနဲ႔ စာသားေတြ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ျဖတ္ညပ္ ကပ္တိုင္း
အယ္လ္ပီလို႔ ယူဆ ထားသလား၊ ေကာ္ေလ့ခ်္ ကဗ်ာကို အယ္လ္ပီ ကဗ်ာနဲ႔ မွားေနတာလား၊ အယ္လ္ပီ ကဗ်ာဟာ ပံုသဏၭာန္ ဆိုင္ရာ အစြန္းေရာက္ တီထြင္မႈ သက္သက္ပဲလို႔ ေျပာခ်င္တာလား၊ အေရးႀကီးဆံုး တစ္ခ်က္က အယ္လ္ပီကို
ဘယ္လို နားလည္ထားလဲ။ ေဝဖန္ေရးလုပ္သူက အယ္လ္ပီ ကဗ်ာဆရာ၊ အယ္လ္ပီ ကဗ်ာဆရာ အုပ္စု/ဂိုဏ္းလို႔ ထင္ေနေပမယ့္ ဒါေတြဟာ တကယ္ေရာ ရွိရဲ႕လား။

ဥပမာ ေဇယ်ာလင္း တစ္ေယာက္တည္း မွာကို ကဗ်ာေတြ အမ်ိဳးအမ်ိဳး စားစားေတြ႕ရ ႏိုင္တယ္။ ကဗ်ာေအာက္မွာ ေဇယ်ာလင္းလို႔ ေဖၚျပထားတိုင္း အယ္လ္ပီကဗ်ာလို႔ ယူဆလို႔ မရပါဘူး။ ေလးလြင္လတ္ ေဆာင္းပါးထဲမွာ
“ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ဝါဒကမူ နဂိုရွိရင္းစြဲ စံတန္ဖိုးမ်ားကို အသိအမွတ္ မျပဳရာတြင္ ဘုရားသခင္ ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီ ဆိုျခင္းမ်ိဳး အထိ ေလာကကို အေမွာင္တိုက္ သြင္းပစ္သည္။ သိပၸံပညာရွင္မ်ား၏ လူ႔ေလာက ေကာင္းက်ိဳး အတြက္ စူးစမ္း တီထြင္မႈမ်ား ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္၊
ႏိုင္ငံေရး အယူအဆမ်ား ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္မႈဆိုင္ရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏
တရားဓမၼမ်ား၊ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာ လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားႏွင့္
အက်ိဳးရလဒ္ဆိုင္ရာ ေရးသားတင္ျပမႈမ်ားကို လံုးဝ မယံုၾကည္၊ လံုးဝ လက္မခံ ဟုဆိုပါသည္”ဆိုတဲ့ စာတစ္ပိုဒ္ ေတြ႕ရတယ္။

ေလးလြင္လတ္က ဒီစာပိုဒ္ကို အေနာက္တိုင္း ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အယူအဆ
တစ္ခုထဲက ဆြဲယူ ျပထားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္လိုသလို
စီရင္ ေရးသားထားတာလား မသိရေပမယ့္ ဒီေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အယူအဆမ်ိဳးကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ေခတ္ အဆက္ဆက္
(ေမာင္သာႏိုး၊ သစၥာနီ၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကေန ဒီကေန႔ ဆက္လက္ ေရးသား ေနတဲ့
ျမင့္သန္း၊ ေဇယ်ာလင္း၊ ေအာင္ခင္ျမင့္၊ မင္းခက္ရဲ၊ ျငိဏ္းေဝတို႔ အထိ)
ျပည္တြင္းမွာ ေရးသားေနတဲ့ ဘယ္ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ေရးသားပို႔ခ်ခ်က္ေတြထဲမွာမွ
မဖတ္ဖူး မေတြ႕ဖူးေသးပါဘူး။ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ဆိုတာနဲ႔ ဒီအယူအဆေတြ
(ေလးလြင္လတ္ ေဖၚျပခဲ့တဲ့ စာသားေတြအတိုင္း) အေၾကာင္းခံ
ပါဝင္ေနတယ္လို႔ ဘယ္သူ ဘယ္ပညာရွိက ဘယ္ခုနွစ္က ဘယ္စာအုပ္မွာ
ေျပာခဲ့သလဲဆိုတာ ေဖၚျပသင့္ပါတယ္။ စာေပ ေဝဖန္ေရးကို တရားခြင္ထဲက
တရားလိုေရွ႕ေနလို ၾကားဖူးနားဝ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္လိုရာဆြဲေတြး တည္ေဆာက္ေရးသားၿပီး တစ္ဖက္အယူအဆကို
တိုက္ခိုက္ခ်င္လို႔ မရပါဘူး။ ေလးလြင္လတ္က ဒီစာပိုဒ္ကို တည္ေဆာက္ျပၿပီး
ေရွ႕ဆက္ေနာက္ဆက္မွာ “ဤမွ်အထိ (ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ႏွင့္ အယ္လ္ပီကို ဆိုလိုသည္) ေရရွည္ တိုက္ပြဲတစ္ခုလို ကာလရွည္ၾကာ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္
ေနၾကျခင္းမွာ အႏုပညာေရး သက္သက္ ေၾကာင့္ မဟုတ္…
မွားယြင္း ေဖါက္ျပန္ေသာ အေတြးအေခၚ အယူဆမ်ား ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ အဆံုးစြန္ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွီတင္း
ေနထိုင္ရာ ကမၻာႀကီးအတြက္ ဘယ္လိုမွ အေထာက္အပံ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ
တာဝန္မဲ့ တာဝန္ေရွာင္ အယူအဆမ်ား ျဖစ္ေနသည္” လို႔ ဆိုထား ျပန္ေတာ့
ေလးလြင္လတ္ ေျပာပံုအရဆို ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ႏွင့္ အယ္လ္ပီ
(ေလးလြင္လတ္ တကယ္တမ္း ပစ္မွတ္ ထားခ်င္တာကေတာ့ အယ္လ္ပီနဲ႔ အယ္လ္ပီေရးဖြဲ႕တဲ့ ဆရာေတြကို ျဖစ္ပံုရတယ္) က အေသခံဗံုးခြဲ
အၾကမ္းဖက္သမားေတြ အဖြဲ႕ထက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းၿပီး
အႏုျမဴ ဗံုးစီမံကိန္း ထက္ေတာင္ အႏၱရာယ္ ရွိေနသလိုပါပဲ။
ေလးလြင္လတ္က ပထမမ်ိဳးဆက္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေတြ အေၾကာင္းသာ ေျပာၿပီး
ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ သိမ္းက်ံဳး ရိုက္ႏွက္ သြားတာျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္/ပို႔စ္ေမာ္ဒန္စာေပ/ကဗ်ာဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ
ပထမ မ်ိဳးဆက္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ဆိုတာ အကိုင္းအခက္ တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခုလံုး မဟုတ္ပါဘူး။ ထို႔အတူ ပထမ မ်ိဳးဆက္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္မွာ ပံုသဏၭာန္ဆိုင္ရာ အစြန္းေရာက္ တီထြင္မႈ ရွိသည့္တိုင္ ေလးလြင္လတ္ ေျပာခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အယူအဆကိုေတာ့ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ရဲ႕ အယူအဆအျဖစ္ ေဖၚျပလို႔မရဘူး။
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကို တလြဲ ဆံပင္ေကာင္း ယူဆထားသူ တစ္ေယာက္တေလရဲ႕ သံုးစြဲ ေျပာဆိုေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အယူအဆႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး ေဝဖန္ တံု႔ျပန္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္နဲ႔ စပ္လ်ဥ္းတဲ့ ကဗ်ာေရးနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး စာေပ သေဘာတရား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဇယ်ာလင္း အပါဝင္ တျခားဆရာေတြ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ရွင္းလင္း ေရးသား ေနတာေတြ ရွိပါတယ္။

စာေပ/ကဗ်ာကို ေလ့လာလိုက္စား ေရးသား ေျပာဆိုခ်င္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ဆိုရင္ ဒီစာေတြကို close reading ,open mine နဲ႔ လိပ္ပတ္ လည္ေအာင္ ဖတ္ရွဳဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ပင္မေရစီး မဟုတ္တဲ့ ကဗ်ာပံုစံကို ေတြ႕တာနဲ႔ အယ္လ္ပီလို႔ ထင္ေနတဲ့ အျပင္ အယ္လ္ပီကဗ်ာ တစ္ခုတည္း အေပၚ တိုက္ခိုက္ ေနၾကသလို အယ္လ္ပီကဗ်ာ အေပၚ အျမင္ဟာလည္း အေပၚယံ ဆန္လြန္းၿပီး မလိုလားစိတ္ မ်ားေနတာမ်ိဳးကေတာ့ နားမလည္ ႏိုင္စရာပါပဲ။ (အခုခ်ိန္ထိ အယ္လ္ပီ (ဝါ) ဘာသာစကား အေျချပဳ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပညာရွင္ ဆန္ဆန္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ေျပာဆိုႏိုင္တာမ်ိဳး (ေအာင္ခင္ျမင့္၊ မင္းခက္ရဲက လြဲရင္) တစ္ေယာက္ တစ္ဖြဲ႕မွ မေတြ႕ ရေသးပါဘူး။ အယ္လ္ပီရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ေဇယ်ာလင္း ကိုယ္တိုင္ အစကတည္းက ရွင္းလင္း ထားၿပီး သားေတြ ရွိတယ္ ဆိုတာလည္း သိၾကပံုမရဘူး)

#နီယိုေမာ္ဒန္က_ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔

ပြဲဦး ထြက္ကတည္းက အိုးနင္း ခြက္နင္းနဲ႔ ထြက္ခဲ့တဲ့ နီယိုေမာ္ဒန္ကလည္း
ေခတ္ျပိဳင္ ကဗ်ာေလာက ၾကားမွာ တစ္စင္ ေထာင္ဖို႔ ဇြတ္အတင္း ႀကိဳးစား လာျပန္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ၂၀၁၀ ဇူလိုင္လထုတ္ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းမွာ
ေအာင္ရင္ျငိမ္းက “နီယိုေမာ္ဒန္ရဲ႕ Language, Ideology, Technique(L.I.T) နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အယူအဆ ေရးရာေတြကို မေဆြးေႏြးဘဲ အေပၚယံ ကိစၥေတြကို ေျပာေနၾကတာ” လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ စာေပ လက္ရာ တစ္ခုကို အယူအဆ ေရးရာပိုင္း
ေဆြးေႏြးဖို႔ဆိုတာ ဒီစာေပလက္ရာက ေဆြးေႏြးရေလာက္တဲ့ အေျခအေနရွိဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ ဆိုပါစို႔ နီယိုေမာ္ဒန္ (ကဗ်ာ)ေတြကို အယူအဆ ေရးရာ
ေဆြးေႏြးထားတာ မရွိေသးဘူး ဆိုတာ ေဆြးေႏြး ေလာက္စရာ ခိုင္မာတဲ့
ကဗ်ာ လက္ဆုပ္ လက္ကိုင္ ျပႏိုင္တဲ့ အေရးအသားမ်ိဳး မရွိေသးလို႔ပဲလို႔ ျမင္ပါတယ္။
ေနာက္ ေအာင္ရင္ျငိမ္းက ” နီယိုေမာ္ဒန္က ျပည္တြင္းျဖစ္ အယူအဆပါ” တဲ့။

အဲဒီေနာက္ “နီယိုေမာ္ဒန္ဟာ ပင္မေရစီး ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာကေန ေက်ာ္လြန္ လာခဲ့ေပမယ့္ နည္းစနစ္ပိုင္းမွာ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္နဲ႔ ဆင္တူ/ ေရာေထြးေနတာ
တခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနပါတယ္” ” နီယိုေမာ္ဒန္ အေနနဲ႔ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ နည္း စနစ္တခ်ိဳ႕ကို လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို ယူငင္သံုးစြဲမယ္” စသျဖင့္ ဆိုျပန္တယ္။
ဘယ့္ႏွယ္ ျပည္တြင္းျဖစ္ နီယိုက အေနာက္က လာတဲ့ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္နဲ႔ ဆင္တူ ေရာေထြး ေနပါလိမ့္။ ထို႔အတူ လိုအပ္သလို ယူငယ္သံုးစြဲတဲ့ တကၠနိ ဆိုတာလည္း ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အယူဆပဲ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါမွ မဟုတ္ ဒီအယူအဆက
ကမၻာမွာ အခိုင္အခန္႔ ရွိၿပီးသား အယူအဆေတြနဲ႔ မတူ တမူ ထူးျခား တီထြင္ စီရင္ထားတဲ့ ေအာင္ရင္ျငိမ္းတစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း ထူေထာင္လိုက္တဲ့
အယူအဆဆိုရင္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။

ေအာင္ရင္ျငိမ္းက နီယိုေမာ္ဒန္ လကၡဏာမ်ားလို႔ သံုးစုခြဲၿပီး အခ်က္အလက္မ်ားစြာ ေဖၚျပထားေပမယ့္ တစ္ဝက္ ေလာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ အေစာပိုင္း ေမာ္ဒန္နဲ႔/ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အယူအဆ (အေနာက္တိုင္းက ပထမမ်ိဳးဆက္ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အယူအဆ)ေတြသာ ျဖစ္တယ္။
ဥပမာ အဇၥ်တၱခံစားမႈပိုင္း စိတ္ ျမြာျခင္း၊ အေတြးအျမင္မ်ား အခ်ိဳး ပ်က္ျခင္း၊ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေရာေထြးထားျခင္း၊ အာရံုခံစားမႈ ဗဟိုခ်က္ ကင္းမဲ့ျခင္း စတဲ့ အခ်က္ေတြဟာ စကားလံုး ေဝါဟာရေရာ အယူအဆပါ အေစာပိုင္းကာလ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ဆီက ရယူထားတာေတြ ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါကို နီယိုေမာ္ဒန္ လကၡဏာထဲက တစ္ခ်က္အေနနဲ႔ ေအာင္ရင္ျငိမ္း ေဖၚျပထားတဲ့ “ေခတ္ျပိဳင္ထဲက
Modern & Postmodern Sensibility ေပၚလြင္ထင္ရွားျခင္း” ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုက ဝန္ခံေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါ့အျပင္ “ကဗ်ာ အတြင္းသား
အေပ်ာ့ထည္ (Shoft Ware) မ်ား ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ခ်ည္မွ်င္ ဆန္ေသာလိုင္းမ်ား
(Fibrous Lines) ျဖင့္ဖြဲ႕စည္းျခင္း၊ ၾကည္လင္ ရွင္းလင္းသည့္ အဓိပၸါယ္ ေဆာင္ေသာ စာသားမ်ားကို အသံုးျပဳျခင္း(Using unequivocal text) ၊အေပၚယံ အေရျပားဆန္ေသာ အျမင္မ်ား ေဖၚျပျခင္း(Expression superficial vision) ေခတ္ျပိဳင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ အားနည္းေသာ စရိုက္ လကၡဏာမ်ားကို ေဝဖန္ျခင္း
(Criticizing weak points of the Comtemporary Society) လူမႈဆက္ဆံေရး ပူေႏြးလာမႈကို သတိေပးျခင္း (Warning against Social warningါ) စတဲ့
အဂၤလိပ္ စာလံုးႀကီးေတြနဲ႔ ပူးတြဲေတြ႕ရတဲ့ အခ်က္ေတြဟာ ယခင္ေမာ္ဒန္နဲ႔
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အယူအဆေတြထဲက အယူအဆ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ပံုမွားရိုက္ၿပီး လုပ္ႀကံ ဖန္တီးထားတဲ့ ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ စကားလံုးေတြသာ ျဖစ္တယ္။

ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္ဘာသာကို မလိုအပ္ဘဲ ျပန္ဆို ေဖၚျပထားတာေတြကို ၾကည့္ရင္ စာေရးသူက သူ႕အယူအဆကို ေလးနက္ ခိုင္မာသေယာင္ ဂိုက္ဖမ္းထားတာက
လြဲလို႔ တျခား(ရွိရင္းစြဲ ကဗ်ာ အယူအဆေတြနဲ႔) ဘာမွ ထူးျခားကြဲျပားတဲ့ အယူအဆ မရွိဘူးဆိုတာ သတိထားမိ ႏိုင္တယ္။ ေနာက္အခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ “ေခတ္ကို ကိုယ္စားျပဳျခင္း၊ ေခတ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ထင္ဟပ္ျခင္း၊ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ခံစားမႈ/ဘဝအျမင္ကို အေျခခံျခင္း၊ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေရး အသား/ ဟန္ပန္မ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ကဗ်ာဘာသာ စကားေလွ်ာ့ခ်ၿပီး အရပ္သံုး ဘာသာစကားကို အေလးေပး ေရးဖြဲ႕ျခင္း၊ ရိပ္ကာ ဝဲကာမေျပာ တိုက္ရိုက္ မေျပာျခင္း၊ အရပ္သံုး ဘာသာ စကားကိုပင္ ကဗ်ာဘာသာစကား ကဲ့သို႔ အနက္ ခြန္အားမ်ိဳး ရေအာင္ သံုးစြဲျခင္း” စတဲ့ အခ်က္ ေတြဟာလည္း အထူးတလည္ ဆန္းသစ္တဲ့ အခ်က္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။

ေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ႔ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ အယူအဆေတြမွာ အစဥ္အျမဲ ျမင္ေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ အခ်က္ေတြပါပဲ။ ဒီလကၡဏာေတြကို ေအာင္ခ်ိမ့္၊ စိုင္းဝင္းျမင့္၊ တို႔ရဲ႕ ကဗ်ာေဟာင္းေတြထဲက ေတာင္ အလြယ္တကူ ဆြဲထုတ္ ျပႏိုင္ပါတယ္။ နီယိုေမာ္ဒန္ရဲ႕လကၡဏာေတြအျဖစ္ ေဖၚျပထားတဲ့ အထဲမွာ ” ရိုးရွင္း လြယ္ကူေသာ အဓိပၸာယ္၊ အနက္ဖြင့္ စနစ္မ်ား တည္ေဆာက္ျခင္း၊ တိုက္ရိုက္ ေျပာျခင္း၊ က်စ္လ်စ္ သိပ္သည္းမႈမရွိ ေဖာင္းပြျခင္း၊ ေထြျပား ေဝ၀ါးမႈမရွိ ရိုးစင္း ၾကည္လင္ ျပတ္သားျခင္း၊ ၾကည္လင္ ရွင္းလင္းသည့္ အဓိပၸာယ္ ေဆာင္ေသာ စာသားမ်ားကို အသံုးျပဳျခင္း၊ အေပၚယံ အေရျပားဆန္ေသာ အျမင္မ်ား ေဖၚျပျခင္း”… စတဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ေဖၚျပထားတာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ စကားလံုးေတြလည္း လွ ဖတ္လို႔လည္း ေကာင္းေပမယ့္ ဒီအခ်က္အလက္ေတြ အရဆိုရင္
ယေန႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါရွိ ေနတဲ့ တစ္မ်က္ႏွာ ဝတၱဳေတြအားလံုးကို
နီယိုေမာ္ဒန္လို႔ ယူဆလိုက္ရံုပါပဲ။ ကဗ်ာသီဝရီေတြ ကဗ်ာ အယူအဆတစ္ခုရဲ႕
လကၡဏာ ဆိုတာေတြဟာ အေျပာလြယ္ သေလာက္ အလုပ္ ခက္ပါတယ္။

ေအာင္ရင္ျငိမ္းကေတာ့ ၾကည္ေဇာ္ေအးရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို နီယိုေမာ္ဒန္ ကဗ်ာေတြအျဖစ္ ကိုးကား ေဖၚျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေအာင္ရင္ျငိမ္းက ၾကည္ေဇာ္ေအးရဲ႕ “ဆိုက္ဘာကေဖးထဲက ကလံုး”ကဗ်ာကို နီယိုေမာ္ဒန္ အျပည့္အဝ မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီး
စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ကဗ်ာ (လို႔ထင္ရတဲ့စာစု) ကိုေတာ့ နီယိုေမာ္ဒန္ အရသာ
ေပးႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာလို႔ ခြဲျခား ျပထားပါတယ္။ ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ ေပတံကေတာ့
”Fiborus Test+Fragments” ေပါင္းစပ္ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ လကၡဏာပါတဲ့။
ဒီလွပ ခန္႔ညားတဲ့ စာလံုးေလး အတိုင္း နီယို ေမာ္ဒန္အရသာ ေပးစြမ္း
ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ကဗ်ာကို ၾကည့္ေတာ့လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၉၀ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ ျမန္မာျပည္မွာ ေမာ္ဒန္/ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ တစ္ေခတ္ ထစဥ္က မဂၢဇင္း တစ္အုပ္မွာ ေမာ္ဒန္/ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာေတြ အေရးအသားေတြ အျဖစ္ ေဖၚျပခဲ့တဲ့ မိႈလိုေပါက္(ေနာက္ေတာ ့ျပန္ေပ်ာက္သြားတဲ့) ခဲ့တဲ့ အေရးအသားေတြနဲ႔ ထူးမျခားနားပါပဲ။ ေအာင္ရင္ျငိမ္းက စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ကဗ်ာကို
သူ႔ရဲ႕တျခား နီယိုေမာ္ဒန္ လကၡဏာေတြ အျပင္ ခ်ည္မွ်င္ဆန္ေသာ လိုင္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းျခင္းနဲ႔ ေရးဖြဲ႕ထားလို႔ နီယိုေမာ္ဒန္ ကဗ်ာအျဖစ္ စံထား ေဖၚျပခဲ့ေပမယ့္
ဒီလို အဆက္စပ္မဲ့ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ေရးဖြဲ႕တဲ့ပံုစံ
ဟန္ (style) ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီက အေစာပိုင္း ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ သမားေတြ ဆီမွာ ေခတ္စားခဲ့တဲ့ အဆက္စပ္ ျပတ္ေတာက္ျခင္း (decentering) ပံုသဏၭာန္မဲ့ သဏၭာန္(antiform) ကစားျခင္း (play) အျမစ္ဖႊာျခင္း (rhizome) ဗဟိုခ်က္ ပ်က္ျခင္း(decenter) တစ္ခုလံုး ျခံဳငံု တင္ျပထားတဲ့ အဆိုေတြ အေပၚ မယံုၾကည္ေတာ့ျခင္း (meta narrative) ေနာက္ အေစာပိုင္း ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ေရးဟန္/တကၠနိေတြ ျဖစ္တဲ့ စိတ္အလ်ဥ္ စီးေၾကာင္း ေရးနည္း၊
ေကာ္ေလ့ခ်္၊ စကားေျပကဗ်ာ စတဲ့ အယူအဆေတြ ကေန အေမြဆက္ခံ ဩဇာ သက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ အယူအဆ အခက္အလက္ ေတြပါပဲ။

ဒီေန႔ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္(ပထမ မ်ိဳးဆက္ အလြန္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္-ပို႔စ္ေမာ္ဒန္) ေတြမွာ ဒီအခ်က္ေတြကို ျပန္လည္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသလို တခ်ိဳ႕ အခ်က္ေတြ ဆိုရင္
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ စာေပနယ္ပယ္နဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့တဲ့ အထိ ေတြ႕လာရတယ္။
ပီကာဆို ဟာ ပန္းခ်ီရဲ႕ အေျခခံပညာေတြ သီအိုရီေတြကို ထံုးလိုေက် ေရလိုေႏွာက္ ေက်ညက္ၿပီးမွ သီအိုရီေတြကို ခ်ိဳးဖ်က္ၿပီး ဖန္တီး ျပခဲ့တာပါ။ ဆင္ျခင္တံု တရားရွိရွိ အေတြးအေခၚ ဗဟုသုတ ျပည့္ျပည့္ဝ၀ ရွိၿပီးမွ
ျဒပ္မဲ့ အႏုပညာေတြ ဂမီၻရစာေပေတြ ဖန္ဆင္းတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ေတြ႕ကရ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္တာ မတူပါဘူး။ စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ကဗ်ာမွာ
စာသားေတြ အဆက္အစပ္မဲ့စြာ အေၾကာင္းအရာေတြ စံုလင္စြာ
(ဗဟုဝါဒ ဆိုဆို /ဂလိုဘယ္ လိုက္ေဇးရွင္း ဆိုဆို၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အာရံုခံစားမႈ ဆိုဆို) ေရာေႏွာ ေရးဖြဲ႕ထားတယ္ ဆိုေပမယ့္ ခ်ံဳငံုၾကည့္ရင္ ဒီေန႔ ပင္မေရစီးကဗ်ာေရးဖြဲ႕သူေတြရဲ႕ ေရးဟန္ကိုသာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရႏိုင္တယ္။

အထူးသျဖင့္ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာ ဆိုသူ လူငယ္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေခတ္ကို မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္ ျမင့္မား ေနသူတို႔အေပၚ ပစ္မွတ္ထား ေပါက္ကြဲျပေနတာ ေတြကပဲ စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ အလ်ားလိုက္ စီထားတဲ့
စတန္႔ စာသား (စကားေျပကဗ်ာ မဟုတ္ပါ) ေတြမွာ အထင္းသား ေတြ႕ေနရတာပဲ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ဒါဟာ အစဥ္အလာ စာေပပံုသဏၭာန္ကို ေတာ္လွန္တဲ့ ေမာ္ဒန္ ဝါဒီေတြရဲ႕ အေရးအဖြဲ႕မ်ိဳးသာ ျဖစ္တယ္။ ယခင္ ကဗ်ာပံု သဏၭာန္ကို
ေတာ္လွန္လိုစိတ္နဲ႔ မတူေအာင္ ဖန္တီးတယ္ဆိုေပမယ့္ ပံုသဏၭာန္အရသာ ေျပာင္းလဲမႈရွိၿပီး ယခင္(ေခတ္ေပၚ) ကဗ်ာ ျဖစ္မႈ ထဲကပဲ အလုပ္လုပ္ ေနတာ ျဖစ္တယ္။ နီယိုေမာ္ဒန္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ နီယို ေမာ္ဒန္ဟာ အေစာပိုင္း ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အယူအဆ ေတြကို အသြင္ေျပာင္း ဖုတ္ဖက္ခါၿပီး ျပန္အေရာင္တင္ထားတဲ့
ကဗ်ာ အယူအဆ/ ကဗ်ာ ပံုစံတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပဲ။

#အြန္လိုင္းကဗ်ာဆရာတဲ့ေဟ့

ေနာက္တစ္ခုက အင္တာနက္ေပၚက ကဗ်ာေရးသူ/ကဗ်ာဆရာ ဆိုသူေတြ။ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေျပာေရးဆိုခြင့္ ရေနၾက
သေယာင္ ထင္ၾကတဲ့ အထဲမွာ ဒီအြန္လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ကဗ်ာေရးသူ၊
ကဗ်ာဆရာ၊ ကဗ်ာဘေလာင္ဂါ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဆိုးရြားဆံုးပါပဲ။
အင္တာနက္ဆိုတာ သံုးတတ္ရင္ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ ပိုမိုလြတ္လပ္ၿပီး ပိုမိုထိေရာက္တဲ့ မီဒီယာအသစ္ ဆိုေပမယ့္ မသံုးတတ္သူေတြ လက္ထဲမွာလည္း ပိုမို ဆိုးရြားမႈေတြ ရႈပ္ေထြးမႈေတြ ျဖစ္လာဖို႔ နယ္ပယ္ႀကီးပဲ မဟုတ္လား။ အင္တာနက္ ဆိုတာက ပရင့္မီဒီယာလို မိမိစာတစ္ပုဒ္ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္လာဖို႔ အခ်ိန္လည္း မေစာင့္ရ အယ္ဒီတာ စားပြဲလည္း မျဖတ္ေက်ာ္ရ အေျပာင္းအလ ဲျဖစ္မွာကိုလည္း မပူရသလို ဘေလာက္တစ္ခု တင္ဖို႔ ဝဲ့ဆိုဒ္တစ္ခု ျပဳလုပ္ဖို႔၊ ဥပမာ ယေန႔ ေခတ္စားေနတဲ့
ေဖ့စ္ဘုဒ္မွာ ေနရာတစ္ခု၊ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု ယူဖို႔ဆိုတာလည္း (အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေငြအနည္းငယ္ ေပးႏိုင္ရံုနဲ႔) လြယ္ကူ လွပါတယ္။

အဲဒီမွာ အစကတည္းကမွ စာေပ ဝမ္းစာမျပည့္ခဲ့တဲ့
ကဗ်ာဝါသနာရွင္/ေရးသူ တခ်ိဳ႕က ကဗ်ာေတြစာေတြ ဇြတ္တင္ လာၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ မိမိ ဝါသနာပါရာကို မိမိႀကိဳက္တဲ့ မီဒီယာမွာ လြတ္လပ္စြာ ေဖၚျပတာဟာ အျပစ္မဆို ႏိုင္ေပမယ့္ မထင္မွတ္ပဲ ျမင္ေတြ႕ လာရတာကေတာ့
ဒီလို ဝါသနာရွင္အဆင့္ ကဗ်ာေရးသူ ေတြေရာ စိတ္ထင္ရာ ေလွ်ာက္ေရးေနၾက သူေတြကေရာ ကဗ်ာဆရာလို႔ အမည္ခံလာၿပီး နယ္ပယ္အစံုက ကဗ်ာဆရာနဲ႔ ကဗ်ာေရးရာေတြကိုပါ ထိပါးပုတ္ခတ္ ေဝဖန္ခြင့္ အလိုလို ရသြား ၾကတာပါပဲ။
အထိန္း အကြပ္မရွိ စာေပ ဝမ္းစာမရွိ ေရးခ်င္ရာေရး ဆဲခ်င္ရာ ဆဲထားတဲ့ စာတိုေပစ ေတြကပဲ သတိၱေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေယာင္ေယာင္ ေခတ္မွီ ဆန္းသစ္တဲ့ ကဗ်ာ ေယာင္ေယာင္နဲ႔ အြန္လိုင္းထဲမွာ ရင္းႏွီးၾကတဲ့ အခ်င္းခ်င္းေတြ အျပန္အလွန္ ေျမာက္ပင့္ရင္း စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာႀကီး ေယာင္ေယာင္ ဟိတ္ဟန္ထုတ္ ဂိုက္ ဖမ္းလာၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာစေရးစဥ္က ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာေတြ မ်ိဳးေပါ့ေလ။
ကဗ်ာေတြ ဖိေရး မဂၢဇင္းေတြ ေလွ်ာက္ပို႔၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွာမွလည္း မေဖၚျပခံရႏိုင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး “မဂၢဇင္းမွာ ေဖၚျပမွ ကဗ်ာျဖစ္တာ
အႏုပညာ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး ….ကဗ်ာဆိုတာ ကိုယ္ ဖန္တီး ခ်င္သလို
ဖန္တီးလို႔ ရတယ္…. လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုးလို႔ ကဗ်ာဆရာ လုပ္ေနတာ” စသည္ ဘာဘာ ညာညာ ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး မိမိစိတ္ကို တလြဲ အေတြးနဲ႔
ႏွစ္သိမ့္လိုက္တာ မ်ိဳးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ညံ့လို ႔စာမ်က္ႏွာေပၚ
မေရာက္လာခဲ့တာ ကိုယ္သာ အသိဆံုးပါေလ။

အခုလည္း အင္တာနက္မွာ ေတြ႕ရတဲ့ ျမန္မာ ကဗ်ာေရးသူ/ ကဗ်ာဆရာ ဆိုသူ တခ်ိဳ႕ ျဖစ္ေနပံု ဟာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ “တခ်ိဳ႕”လို႔ ဆိုရတာက
အားလံုး မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ အင္တာနက္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ က်ယ္ျပန္႔မႈကို အသံုးခ်ၿပီး
မိမိရဲ႕ စာေပ ဝမ္းစာ ျပည့္ဝမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဖၚျပႏိုင္သူေတြ ရွိသလို
ယခင္ ပရင့္မီဒီယာမွာ အရွိန္ရခဲ့ၿပီးမွ မီဒီယာ ထပ္မံခ်ဲ႕ထြင္ ခ်င္တာေၾကာင့္ အင္တာနက္ေပၚ ေရာက္လာတဲ့ စာ/ကဗ်ာ ေရးသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဒီလိုလူေတြကို မဆိုလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အစကတည္းက စာေပဝမ္းစာ ျပည့္ဝမႈလည္း မရွိ၊ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ အင္တာနက္ေပၚ စာေတြ ကဗ်ာေတြတင္၊ အင္တာနက္ရဲ႕ အားသာခ်က္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ မိမိစာကို ေကာ္မန္႔ ေပးတာေတြ ေဝဖန္ အႀကံျပဳတာေတြ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း
ျပဳလုပ္လို႔ရေတာ့ ရည္းစားစာ သာသာေလာက္ ေရးထားတဲ့ စာေတြကိုလည္း ရည္းစားစာ ေလာက္ကိုပဲ မဟာကဗ်ာလို႔ ထင္ေနတဲ့(ေရးသူလိုပဲ စာဖတ္အားနည္းတဲ့) အြန္လိုင္း စာဖတ္သူတခ်ိဳ႕က ေကာင္းေပ့ ေတာ္ေပ့လို႔ အားေပးၾကတယ္။

ေနာက္ေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာႀကီးလို႔ ထင္မွတ္ လာသလို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာဖို႔ပါ အတင့္ရဲလာ ေတာ့တယ္။
ဒါဟာလည္း ခုနက ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာဆိုသူ တခ်ိဳ႕ ကမၻာ့သမိုင္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြနဲ႔ တစ္တန္းစားတည္းလို ထင္မွတ္ၿပီး စိတ္ႀကီးဝင္ေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုလိုတာက ပရင့္မီဒီယာ အြန္လိုင္း မီဒီယာ ဒါေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး၊ ဘယ္မီဒီယာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဟာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ပါပဲ။ ဒီေန႔ပဲ ကဗ်ာထေရး ဒီေန႔ပဲ ကဗ်ာဆရာဘြဲ႕ခံ ဒီေန႔ပဲ ကဗ်ာ သေဘာတရား ကဗ်ာ နယ္ပယ္ အားလံုးကို ေျပာေရး ဆိုခြင့္ ရခ်င္လို႔ ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲေလ။

ဒီလိုနဲ႔ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး နည္းလမ္း အသြယ္သြယ္နဲ႔
ကဗ်ာဆရာ(အမည္ခံ) ျဖစ္ျပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ မိသားစုကို ပုန္ကန္ရတာနဲ႔
လူ႔အဖြဲ႕စည္းကို ဆန္႔က်င္ရတာနဲ႔ အလုပ္လက္မဲ့ ေနခြင့္ ရသြားသေယာင္နဲ႔
ေပေတ ေသာက္စားခြင့္ လိုင္စင္ ရသြားသလိုလို
(တခ်ိဳ႕ဆို နယ္လွည့္ စားေသာက္တဲ့ အထိ)နဲ႔ ေလာကႀကီးကို နာက်ဥ္း စိတ္ကုန္ေၾကာင္း ေၾကျငာရတာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့
ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္အမွတ္နဲ႔ (ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့) အဆို အမိန္႔ေတြ နီတိေတြ
ေၾကြးေၾကာ္ရတာနဲ႔ အႏုပညာသမားရဲ႕ အလုပ္ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာလုပ္ငန္း အေပၚမွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ တာဝန္ယူသလဲ၊
ဘယ္ေလာက္ လက္ရာေျမာက္သလဲ၊
ဘယ္ေလာက္ ေလ့လာဆည္းပူး ခ်ဲ႕ထြင္ ေနသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။

ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ဟာ ကမၻာမွာ ကဗ်ာဆရာ အမ်ားဆံုး တိုင္းျပည္ ျဖစ္ေနတာ မထူးဆန္း ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက
ဘယ္ ပညာရပ္ ဘယ္ ပညာရွင္မဆို တမင္တကာ လုပ္ႀကံ ဖန္တီး
တုပလို႔ ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ကာလ မ်ားစြာ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္လာမွ၊ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္တယ္ ေလ့လာတယ္ ျဖည့္စီးတယ္
ဖန္တီးတယ္ ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္မွာ ပင္ကိုဗီဇနဲ႔ ဓါတ္ခံရွိအံုးမွ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္ေနတာလည္း မဟုတ္ အခ်င္းခ်င္းေတြ ေျမာက္ေပးေနတာလည္း မဟုတ္တဲ့ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားတဲ့ “အလုပ္”တစ္ခု ျဖစ္လာတာလို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ကေတာ့ သူ႕ကို “ဘုရားသခင္က ‘ကဗ်ာ’ေပးခဲ့တယ္”ဆိုတဲ့
ဝန္ခံမႈကို သူ႕အလုပ္နဲ႔ သက္ေသ ျပႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာသမား မ်ားမွာ ရရွိခဲ့တာက ေရာ “ကဗ်ာ” ဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ကဗ်ာဆရာ လို႔သာ မ႑ပ္တိုင္ တက္ေနေပမယ့္ မိမိမွာ မီးခဲျပာဖံုး ျဖစ္ေနတာက ဇာတ္မင္းသား မ်ားလား၊ လူလံုးျပ ေမာ္ဒယ္ဘြိဳင္းေတြ ဂဲလ္ေတြ မ်ားလား၊ ကုန္သည္ ပြဲစားမ်ားလား၊ ပါတီေထာင္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားလား၊ အရင္းရွင္မ်ားလား၊
လမ္းသရဲ မ်ားလား၊ အေခ်ာင္ သမားမ်ားလား၊ အိေယာင္ဝါး မ်ားလား။

ဆိုေတာ့ အယ္ဒီတာရဲ႕ အခန္းက႑၊ မဂၢဇင္းရဲ႕ အေနအထား၊ ကဗ်ာဖတ္ပရိသတ္ အေျခအေန၊ ကဗ်ာဆု ေပးပြဲႀကီးငယ္မ်ား၊ ကဗ်ာစကားဝိုင္းမ်ား၊ ကဗ်ာ စာအုပ္ ထုတ္ေဝသူမ်ား၊ ကဗ်ာ ေဝဖန္ေရး ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ပညာတတ္ ႀကိမ္လံုးမ်ား၊
ဝါ/သမၻာ ရင့္ျခင္းမ်ား၊ စီနီယာ က်ျခင္း မ်ား၊ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ ေရးသက္နဲ႔ သူ႔ဘာသာ အသက္ႀကီး လာလို႔ သူ႕အလိုလို ရ လာတဲ့ ကဗ်ာေရးသက္၊ ေနာက္ဆံုး အြန္လိုင္းမီဒီယာနဲ႔ ကဗ်ာ ဝဲ့ဆိုဒ္မ်ားအထိ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု အျပန္အလွန္ ခ်ိတ္ဆက္ လည္ပတ္ေနၿပီး ဒါေတြက ဒီေန႔ ကဗ်ာေရးသူနဲ႔ ကဗ်ာရဲ႕ အေျခအေနကို ျပဌာန္းေနတာပါ။
ဒီျဖစ္စဥ္မွာ ပါဝင္ ပတ္သက္ေနတဲ့ လူပုဂိၢဳလ္နဲ႔ အရာ အားလံုးဟာ
ယေန႔နဲ႔ မနက္ျဖန္ ကဗ်ာ အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြပါပဲ။ တကယ္လို႔ ေဆာင္းပါး အစမွာေျပာခဲ့သလို ယေန႔ေခတ္မွာ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အစိတ္အပိုင္း အားလံုးဟာ မ်ားျပား ရႈပ္ေထြး လာတာနဲ႔ အမွ် ဒီ ပါဝင္ ပတ္သက္ေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္း ေတြမွာ ေထြျပား ေဝ၀ါးမႈနဲ႔ အားနည္းခ်က္ ရွိခဲ့လို႔ရွိရင္
(ျမန္မာ)ကဗ်ာရဲ႕ အနာဂတ္ကို တိုက္ရိုက္ ထိခိုက္ႏိုင္မွာပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ျပႆနာ ရွာေနတာပါ။ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနတာပါ။ ဘာျပႆနာမွ မရွာဘဲ မရွိဘဲ ဖုန္လံုးႀကီးထဲ အသာေလးေရာ လိုက္ေန လို႔လည္း ရတာပဲေလ။ အႏၱရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္ကဗ်ာ ကေတာ့ျဖင့္ ေကာင္း၏ ညံ့၏ ဘယ္ကဗ်ာ ေရးဖြဲ႕ပံု ကေတာ့ျဖင့္ သင့္၏ မသင့္၏ လို႔ မိုက္မဲစြာ
အေျဖထုတ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာ အေနအထားအေပၚ ကြ်န္ေတာ္က ျပႆနာ (Problem) ရွာ ေမးခြန္း ထုတ္ၾကည့္ ျခင္းမ်ားပါပဲ။ ။

#ကဗ်ာသမားတစ္ဦး