ပေ၀သဏီမွာက်န္ခဲ့တဲ့
အႏုႆယပန္းပြင့္ေတြ
ငါနဲ႔ ငါ့စိတ္ပဲသိေတာ့တဲ့
ဇာတ္လမ္းေလး
သိမ္းဆည္းထားတဲ့
အလင္းေရာင္ကို ၀ွက္ထားရတုန္း။
နံနက္ခင္းေတြျခင္း
ကြာျခားတဲ့ ႏိုးထမႈ့နဲ႔
မ်က္ႏွာသစ္တယ္
စိတ္က မသစ္ေတာ့ဘူး
ေကာ္ဖီေတြဟာ ပိုခါးတယ္။
လမ္းနဲ႔ ေျခေထာက္ဟာ
သဟဇာတ မက်ေတာ့ၿပီပဲ
အရိပ္မရိွတဲ့ မြန္းတည့္ေနဟာ
ပိုပူတယ္
ကိုယ့္ရဲ႕ ထီးကေလးကို လြမ္းတယ္။
တမိုးေအာက္ဆိုေပမယ့္
လူျခင္းတူ လမ္းျခင္းတူ
ကံၾကမၼာတူဖို႔
ေတြေ၀စြာ မ်ွားေနမိတဲ့
ေႏြဦးေပါက္ရာသီ
ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းဟာ
အေႂကြေစာလြန္းတယ္။
Comments
Post a Comment