ဒိုင္​ယာရီရဲ႕​ေထာင္​့ထဲမွာ ​ေလဘယ္​အၫႊန္​းတစ္​ခုက်ဆံုးျခင္​း

ဒိုင္ယာရီရဲ႕ေထာင့္ထဲမွာေလဘယ္ အၫႊန္းတစ္ခုက်ဆံုးျခင္း
____________________________

ေအာက္တိုဘာရဲ႕ေသာၾကာေန႔။ၾကည္လင္ေနတဲ့မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြနဲ႔ ေနသာတဲ့နံနက္ခင္းေလး။ရာသီဥတုခန႔္႔မွန္းခ်က္ဆိုတာလည္း အတိအက်ေျပာရတာ အခက္သားပဲ။တခ်ိဳ႕အရာေတြဟာ႐ုတ္တရက္ ဘာမဆိုျဖစ္တက္တာမ်ိဳးကိုး။လမ္းေပၚမွာေတာ့ ေရာင္စံုစက္ပစၥည္းေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕အင္ဂ်င္သံေတြ ထုတ္လႊင့္ရင္း တေန႔တာရဲ႕အစကို အသက္သြင္းေနေလရဲ႕။ေကာင္းေသာေန႔ေလးပါ။မဂၤလာပါ။က်န္းခန္းသာလို႔မာပါေစေပါ့လို႔ အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ေနေလၾကရဲ႕။

သတိထားမိတာကေတာ့ နံနက္၉း၄၅မိနစ္မွာ......။
ျပဴတင္းတံခါးရဲ႕ ခန္းစီးစ လႊင့္လူးေနတာက စၿပီးသတိထားမိတာပဲ။
သတိထားမိဆို ခန္းစီးစဟာ မိုးေပၚကိုေထာင္တက္ၿပီး စြန္ေလးလို လြင့္လြင့္လူးလူးနဲ႔။
တိုးဝင္လာတဲ့ ေလဟာ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း နဲ႔ ၾကမ္း႐ွ႐ွႏိုင္လြန္းတယ္။
မုန္တိုင္းရဲ႕ေ႐ွ႕ေျပးနိမိတ္လို႔ေတာ့ဘယ္သူသ္ိမွာလဲ။ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေတးသြားကေန ကီးခ်ိန္းၿပီး ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲလိုက္တဲ့သီခ်င္းတပုဒ္လို.....အလွည့္အေျပာင္းဟာအသက္ဝင္လွတယ္။

အျပံဳးေတြနဲ႔လွပတဲ့ေကာင္းကင္ဟာ မည္းညစ္ညစ္ေမွာင္သြားတယ္။မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြဟာ ေလးကေနအရိွန္းထိုး ေလကိုထိုးခြဲထြက္လာတဲ့ျမားေတြလို တေဝါေဝါ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔။လ်ွပ္ပန္းႏြယ္ေတြဟာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ ေလာကတခြင္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုတ္မွတ္တမ္းတင္ေနသလို....။

ဒိုင္ယာရီထဲ ေရးလက္စကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။ မိုးပုလဲတို႔တိုးဝင္ေနတဲ့ျပဴတင္းေပါက္ကို ပိတ္လိုက္တယ္။ေနာက္ မီဖိုးခန္းထဲဝင္ၿပီးေရေႏြးအနည္းငယ္က်ိဳး ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္လိုက္တယ္။စီကရက္ကို႐ႈိက္ဖြာရင္းးးသက္ျပင္းေတြခ်မိေနတယ္။ဆက္ၿပီးေရးရမယ့္အေၾကာင္းအရာဟာ အံျသမင္သက္စရာေတြပဲ။ဖင္​စီခံ​ေရာက္​သည္​အထိတျဖည္​းျဖည္​း​ဘာအသံမွမထြက္​ေႂကြသြားတဲ့ျပာ​ေတြ....။စီးကရက္က္ုိ ျပာခြက္ထဲထိုးေခ်လိုက္တယ္။အျပင္မွာေတာ့ မိုးသားေတြ ပိုၿပီးခပ္ရင့္ရင့္ေမွာင္ေနလ်က္ပဲ။

ပစၥဳပၸန္ကို အေကာင္းဆံုး လွပသပ္ရပ္ေအာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြးေနတာဟာ႐ူးေနတာပဲ။လက္ရိွ စကၠန္႔ထက္ အေရးႀကီးတဲ့ နာရီမွမရိွတာ။စကၠန္႔ေတြရပ္တန္႔ၿပီဆို ဘယ္လိုေ႐ွဆက္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။ေသာၾကာေန႔ 10:45amမိုးေတြဟာ အပ်က္တရားကို တဖြဲဖြဲေဆြေနတုန္းပဲ။လက္ရိွအခ်ိန္ထက္ေကာင္းေသာအခ်ိန္ဆိုတာ ရိွခဲ့ေသးလား။

မုန္းတိုင္းရဲ႕အစဟာ ႏႈတ္ခမ္းတခုရဲ႕ ၾကားေနၾကအသံရဲ႕ေသြဖီမႈကေနစတာပဲ။ပံုမွန္အေရာင္ကေနအေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့အခါမ်ိဳးလို။စီးဆင္ေနတဲ့ျမစ္တစင္းဟာပင္လယ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာမ်ိဳးေပါ့။တည္ၿငိမ္တဲ့ပင္လယ္ေအာက္မွာ ေရစီးေၾကာင္းေတြေတာ့႐ႈပ္ေထြးသား။
တခ်ိဳ႕အမွန္တရားရဲ႕စကားလံုးေတြဟာ အျပံဳးေတြထဲမွာပုန္ကြယ္လ်က္ေပါ့။
တခ်ိဳ႕ပြင့္လင္းမႈေတြဟာ ေၾကာက္စရာလို႔သူမထင္ေနခဲ့တာပဲ။ ေလရဲ႕ဝမ္အေပါက္ေသးေသးေလးကို မဖာေထးပဲ ေရခပ္ထုတ္ေနသလိုမ်ိဳး။
ဒါေပသိ သူမဟာ ေရကူးကြၽမ္းက်င္တဲ့ ဖ်ံကေလးဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။
ႏွစ္႐ွည္လမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူပြင့္လာတဲ့ပန္းကေလးဟာ ေလာကမာယာရဲ႕ပဥၥလက္အတက္နဲ႔ စုန္းကေဝျဖစ္သြားတဲ့အခါ...။

လူတိုင္းဟာ မေမ်ွာ္လင့္တဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႔ဆိုတာၾကံဳရတာပဲ။သိပ္ထူးဆန္တယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မထင္ဘူး။အေကာင္းဆံုးျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ သတၱိကို ေမြးရတာေတာ့ခက္သားပဲ။
နံနက္/ည အထီးက်န္တဲ့ ေဝဒနာဟာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို အမ်ိဳးအမည္​မသိလွပေတာ့မယ္။
ႏူးညံ့သိမ့္ေမြ႕စြာေသာဓားခ်က္တခ်က္ေအာက္မွာ ေသြးေတြျဖားထြက္သြားသလို အနီေရာင္ေတြဟာ သစ္ရြတ္ေတြေပၚ ေျမျပင္ ေဝဟင္မွာ တစက္​အစက္ယိုးေနသလိုမ်ိဳး။ျမင္​ကြင္​းတိုင္​းရဲရဲရင့္ရင့္လွပပါေပ့။
ရန္ခုန္သံေတြရပ္တန္႔တဲ့ ႏူးညံ့မႈဟာအသက္ဝင္ခဲ့တယ္။
ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲ မုန္းတိုင္ဟာ ၿငိမ္သက္သြားတယ္။စ​ေန​ေန႔12:15am​နံနက္​ခင္​းဘက္​ကို​ေရာက္​ဖို႔အ​ေမွာင္​ဟာတျဖည္​းျဖည္​းအ​ေရာင္​​ေဖ်ာ့လာတယ္​။ပ်က္စီးသြားတဲ့အရာေတြကေတာ့......။ျပန္တည္ေဆာက္ဖို႔အခ်ိန္ဟာ ေနာက္ထပ္မုန္းမဘာခင္အထိသာ.....။ေရဒီယိုနဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းနဲ႔ဂ်ာနယ္ေတြမွာေတာ့ မုန္းတိုင္​းသတင္ဟာ ေနာက္တပါတ္ခန္႔မွန္းခ်က္အထိသာသာယာယာပါပဲ။

လင္းဆက္ေဝ
21.10.2015